Ήταν το μοναδικό μετάλλιο που έλειπε από τη συλλογή του. Το κατέκτησε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου, στο Βουκουρέστι, καθώς με άλμα 8,52 , στην έκτη και τελευταία προσπάθεια και αναδείχθηκε Παγκόσμιος πρωταθλητής. Είναι ο Μίλτος Τεντόγλου, ο δικός μας Μίλτος το πατριωτάκι από τα Γρεβενά. Ό,τι πιο συνεπές, κυρίαρχο και cool έχει βγάλει ο α μην ελληνικός κλασικός αθλητισμός εδώ και πολλές δεκαετίες. Έχω γράψει κι άλλες φορές γι αυτό το ελληνόπουλο, που εδώ και χρόνια μας γεμίζει μόνο με περηφάνεια. Ξεχειλίζει και σήμερα η περηφάνεια γι αυτό και ξαναγράφω για τον Μίλτο, που δεν άφησε κανέναν να τον αμφισβητήσει και σε αυτή τη μεγαλειώδη βραδιά στο Βουκουρέστι, κάνοντας αυτό που πίστευε ότι μπορεί να κάνω. Το είχε υποσχεθεί εξ άλλου πέρυσι στο Ολυμπιακό στάδιο του Τόκιο.
«Ναι, του χρόνου είναι το Παγκόσμιο και δεν θέλω να μου ξεφύγει. Και δεν θα μου ξεφύγει» είχε πει. Σ ευχαριστούμε Μίλτο, για ό,τι μας προσφέρεις σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Ο Μίλτος Τεντόγλου, (για να τον γνωρίσετε καλύτερα), ξεκίνησε από τα Γρεβενά για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.
Παρά την… εκτόξευσή του στην «ελίτ» του παγκόσμιου στίβου δεν έπαψε, ποτέ, Ο νεαρότερος Έλληνας πρωταθλητής Ευρώπης ,ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης, ο παγκόσμιος πρωταθλητής , δεν έπαψε ποτέ να είναι εκείνο το σεμνό αγόρι που συμμετείχε με τους φίλους του σε αυτοσχέδιους αγώνες παρκούρ στο στάδιο των Γρεβενών, προτού ο προπονητής Βαγγέλης Παπανίκος παρατηρήσει την εξαιρετική του αλτικότητα και το πείσει να δοκιμάσει στο σκάμμα. Δεν μοιάζει με τους άλλους «ήρωες των σταδίων». Ποτέ δεν ονειρεύτηκε να γίνει σπουδαίος αθλητής -για μουσικός πήγαινε-, δεν έχει κάποιο ίνδαλμα στον αθλητισμό, δεν τον αγχώνουν οι αγώνες, δεν του αρέσει η δημοσιότητα, δεν είναι ανταγωνιστικός, παρά μόνο με τον εαυτό του: προσπαθεί να γίνεται όλο και καλύτερος. Τα μετάλλια δεν είναι για ‘κείνον τίποτα περισσότερο από μια πιστοποίηση της προόδου του. Κατά την παρουσίασή του στο Τόκιο πέρυσι, λίγο πριν αρχίσει ο τελικός του μήκους, ο Μίλτος βγήκε στον αγωνιστικό χώρο με γυαλιά ηλίου και ακούμπησε τη γροθιά του στο έδαφος, όπως κάνουν οι αθλητές του σούμο στην Ιαπωνία. Τόσο «χαλαρός». Όπως το 2014, που κέρδισε τον πρώτο του τίτλο: το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων. Ενώ οι συναθλητές του έλιωναν από το στρες, εκείνος είχε ξαπλώσει στο χορτάρι και περίμενε να έρθει η σειρά του. Ήταν η πρώτη φορά που ο ελληνικός στίβος άκουσε το όνομα «Τεντόγλου». Αμέσως μετά, άρχισε η… εκτόξευση. Το 2015 ήρθαν οι πρώτες μεγάλες επιδόσεις, τα πρώτα ρεκόρ στην ηλικιακή του κατηγορία. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων/Νεανίδων, στο Κάλι της Κολομβίας, ο θρυλικός Ρόμπερτ Εμιγιάν, κάτοχος του ρεκόρ Ευρώπης στο μήκος (8,86) από το 1987, είχε προβλέψει πως, σύντομα, ο Τεντόγλου θα κατακτούσε την κορυφή του αγωνίσματος. Είχε φανεί παράξενο, τότε, που ο «μετρ» του μήκους είχε μιλήσει για τον πέμπτο της κατάταξης, κι όχι για ‘κείνους που είχαν κερδίσει τα μετάλλια. Το 2016 κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση: το αργυρό, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων/Νεανίδων της Πολωνίας. – Το 2017, το πρώτο του «χρυσό» σε σπουδαίο διεθνές τουρνουά: στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ-20 του Γκροσέτο.
Το 2018, στους Ανδρες πλέον, έγινε πρωταθλητής Ευρώπης στον ανοικτό στίβο. Στον πιο απαιτητικό αγώνα της μέχρι τότε καριέρας του, αντί να… του κοπούν τα πόδια από το άγχος, βελτίωσε το ατομικό του ρεκόρ. Είχε πάει στο Βερολίνο με ατομική επίδοση στα 8,24 μέτρα, και πήδησε 8,25. Ηταν 20 ετών (και 143 ημερών) παλληκαράκι. Εγινε ο νεαρότερος Έλληνας πρωταθλητής Ευρώπης. Τον Μάρτιο του 2019, στη Γλασκώβη, επανέλαβε τον θρίαμβό του στον κλειστό στίβο.
Τον περασμένο Μάρτιο (2021) στο Τόρουν της Πολωνίας έγινε ο πρώτος έλληνας αθλητής -και μόλις τέταρτος άλτης στα χρονικά της διοργάνωσης- που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε δύο διαδοχικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κλειστού στίβου. Κέρδισε τον πέμπτο, συνολικά, ευρωπαϊκό του τίτλο και τρίτο στην κατηγορία των Ανδρών πριν, καν, κλείσει τα 23 του χρόνια, συνεχίζοντας ένα εκπληκτικό σερί θριάμβων στον κλειστό και τον ανοιχτό στίβο, σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Από το 2017, που αγωνίστηκε για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (Κ-20, στο Γκροσέτο της Ιταλίας), μέχρι σήμερα, δεν έχει φύγει από αγώνα των European Athletics χωρίς το χρυσό μετάλλιο στη βαλίτσα του. Οι υψηλές επιδόσεις είναι ζήτημα ταλέντου, εργατικότητας και εμπειρίας. Αλλά είναι και θέμα χαρακτήρα.
Ο Μίλτος τον έχει. Είναι αυτό που λέμε «αθλητής αγώνων». Από τη μία, «τρελαίνεται» να δοκιμάζει τα όριά του – δεν φοβάται τίποτα και κανέναν, λες και συναγωνίζεται μόνο τον εαυτό του. Κι από την άλλη, η θεωρία του ότι τα μετάλλια δεν είναι αυτοσκοπός, του επιτρέπει να αγωνίζεται χωρίς πανικό, με καθαρό μυαλό. Την ώρα που κρίνονται μετάλλια, τη στιγμή που οι άλλοι «γονατίζουν» από το άγχος, εκείνος «λειτουργεί» σαν σε προπόνηση. Ο Γιώργος Πομάσκι, ο προπονητής του, έχει χαρακτηρίσει τον πιτσιρικά από τα Γρεβενά, «Killer». Του αρέσουν τα δύσκολα. Ο ίδιος έχει πει σε συνέντευξή του, χαριτολογώντας, «τρώω πίεση… για πρωινό». Ναι, έχει και χιούμορ-απόδειξη της ευφυΐας του.
