Δυτική Μακεδονία: Η αγροτική κινητοποίηση συνεχίζεται

Στα κομβικά σημεία του οδικού δικτύου της Δυτικής Μακεδονίας, τα τρακτέρ παρατάσσονται από τα ξημερώματα μέχρι αργά το βράδυ, σχηματίζοντας τα μπλόκα που έχουν γίνει το επίκεντρο της αγροτικής κινητοποίησης στην περιοχή. Το θερμόμετρο δείχνει συχνά κάτω από το μηδέν, όμως η παρουσία των αγροτών παραμένει σταθερή, με βάρδιες που κρατούν τις γραμμές ενεργές καθημερινά.

Στον κόμβο του Αμυνταίου, δεκάδες παραγωγοί συζητούν γύρω από αυτοσχέστιες σόμπες. Άλλοι μοιράζουν καφέδες, κάποιοι σημειώνουν στοιχεία για το κόστος παραγωγής, ενώ τα αιτήματα επαναλαμβάνονται με την ίδια ένταση: μείωση του κόστους ενέργειας, πιο δίκαιες τιμές στα προϊόντα, ενίσχυση για μια περιοχή που βιώνει έντονες οικονομικές μεταβολές μετά τη συρρίκνωση της λιγνιτικής δραστηριότητας.

«Δεν βρισκόμαστε εδώ από επιλογή», λέει ένας παραγωγός από τη Φλώρινα. «Η χρονιά δεν βγαίνει. Το χωράφι μας ζητάει περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να του δώσουμε». Δίπλα του, νεότεροι αγρότες επιβεβαιώνουν ότι η αβεβαιότητα δεν αφορά μόνο τους παλιούς. «Αν δεν δούμε πραγματική προοπτική, ποιος θα μείνει να καλλιεργήσει;» προσθέτει ένας 30χρονος παραγωγός που συμμετέχει για πρώτη φορά σε μπλόκο.

Στις διασταυρώσεις προς Κοζάνη και Καστοριά, η εικόνα είναι παρόμοια. Τα μηχανήματα είναι παραταγμένα σε σειρές, ενώ η κυκλοφορία ρυθμίζεται με προσοχή ώστε να μην αποκλειστούν οι τοπικές μετακινήσεις. Οι αγρότες αποφεύγουν τις εντάσεις, επιδιώκοντας να κρατήσουν την κοινωνία στο πλευρό τους. Πολλοί κάτοικοι των γύρω περιοχών σταματούν για λίγα λεπτά, αφήνουν τρόφιμα ή καύσιμα και εκφράζουν στήριξη.

Παρά τις συνεχείς συζητήσεις με κυβερνητικούς εκπροσώπους, οι παραγωγοί της Δυτικής Μακεδονίας δηλώνουν αποφασισμένοι να παραμείνουν στα σημεία έως ότου υπάρξουν δεσμευτικές λύσεις. Όπως υπογραμμίζουν, η περιοχή τους βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι: η αγροτική παραγωγή συνδέεται με την επιβίωση ολόκληρων χωριών, τα οποία ήδη βλέπουν τον πληθυσμό να μειώνεται.

Τα μπλόκα, που συνεχίζουν να επεκτείνονται σε νέα σημεία, έχουν πλέον ξεπεράσει τη μορφή μιας απλής διαμαρτυρίας. Για τους ανθρώπους της υπαίθρου αποτελούν μοχλό επιβίωσης και ταυτόχρονα υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε στατιστική βρίσκονται οικογένειες που παλεύουν καθημερινά για να παραμείνουν στον τόπο τους.