Όλοι φταίνε εκτός από εμένα

Το ελληνικό μπάχαλο δεν είναι ατύχημα· είναι σύστημα. Λειτουργεί με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, μόνο που το ρολόι δείχνει πάντα λάθος ώρα.

Στα νοσοκομεία, στις εφορίες, στους δρόμους, στις πολυκατοικίες, ο κανόνας είναι ένας: ο καθένας διεκδικεί το δικαίωμά του με πάθος και παραχωρεί το δικαίωμα του άλλου με την ίδια ευκολία. Η ουρά γίνεται πεδίο μάχης, το «πρώτος εγώ» εθνικός ύμνος, η ευθύνη πάντα ξένη.

Όλοι γκρινιάζουμε για την ίδια κατάσταση που εμείς αναπαράγουμε. Ο ίδιος άνθρωπος που σπρώχνει στην ουρά του ΕΦΚΑ θα απαιτήσει αύριο σεβασμό όταν βρεθεί πίσω από γκισέ. Ο οδηγός που κορνάρει αλύπητα θα βρίσει αύριο τον επόμενο που κορνάρει αυτόν.

Θέλουμε τάξη χωρίς να πληρώσουμε το τίμημα της αυτοσυγκράτησης. Απαιτούμε πολιτεία που να λειτουργεί, αλλά αρνούμαστε να γίνουμε εμείς η λειτουργία της. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγαλειώδες, καλολαδωμένο χάος που το βαφτίζουμε «ελληνική πραγματικότητα» για να το ανεχόμαστε, και «ελληνική ψυχή» για να το καμαρώνουμε.

Μένουμε να φωνάζουμε μέσα στο ίδιο δωμάτιο, περιμένοντας κάποιον άλλο να ανοίξει το παράθυρο.

1/12/25

Ε.Τ.