Φαντάσου μία καρέκλα με το ένα πόδι να κουτσαίνει και αντί να κάνεις κάτι να το επιδιορθώσεις, προσπαθείς να κάνεις και τα άλλα να είναι κουτσά.
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα για την προσπάθεια «να καταστεί αναγνωρίσιμο και λειτουργικό ένα διακριτικό σήμα για τους γονείς και τους συνοδούς αυτιστικών και ατόμων με νοητική αναπηρία, προκειμένου να τους παραχωρείται προτεραιότητα σε χώρους όπου υπάρχει αναμονή, χωρίς την άβολη ανάγκη εξηγήσεων».
Η προσπάθεια να δημιουργήσουμε μία συμπονετική κοινωνία που θα νοιάζεται για τον ανάπηρο συνάνθρωπο και θα «συγκινείται» γι΄αυτόν ή θα τον «λυπάται», επειδή o ίδιος και ο συνοδός του θα φορούν ένα ¨διακριτικό σήμα¨ με εξοργίζει.
Αντί να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε μία κοινωνία που θα «παράγει» καλής πάστας ανθρώπους, με πραγματικές ευαισθησίες και αισθήματα, μεταφέρουμε το πρόβλημα σε ανθρώπους που ήδη έχουν πάρα πολλά στις πλάτες τους.
Λένε πως εν βρασμώ καλό είναι να μην μιλάς.
Για την ώρα λοιπόν το θέμα θα το «κλείσω» εδώ και μάλιστα με μία πρόταση.
Θα αντιπροτείνω να δημιουργηθεί ένα «διακριτικό σήμα» που θα φοράμε όλοι εμείς που δεν έχουμε καμία διάθεση να παραχωρήσουν την σειρά ή την θέση μας.
Όλοι εμείς, που έχουμε έναν ανθρωπισμό και μία ανθρωπιά τόσο ανάπηρα που τυφλώνουν τα μάτια μας και δεν βλέπουμε τίποτα άλλο παρά μόνο τον εαυτούλη μας.
Πως θα σου φαινόταν λοιπόν να μας κοτσάρουν ένα ¨διακριτικό σήμα¨ που θα λέει «Sorry αλλά …. δεν» έτσι ώστε να μην μπαίνει και κανένας στον κόπο να μας ρωτήσει αν θα μπορούσαμε να του παραχωρήσουμε την σειρά μας δημιουργώντας μας και αμηχανία με «άβολες εξηγήσεις»;
